Poeta, escritora, artista e investigadora. Naceu en Outes, A Coruña (España). Reside en Madrid desde hai varios anos. Centra os seus estudos no coñecemento das linguas inglesa e alemá, así como en literatura, cerámica e escultura.
Creo que o estilo da miña poesía adoita ser, por regra xeral, intimista-amorosa, dentro dunha linguaxe coloquial e á vez solidaria, con recursos metafóricos e unha abundante riqueza de imaxes. Por outra banda, algúns críticos coinciden en sinalar, que xorde de inmediato nos meus poemas, a autenticidade e a beleza. Aínda que parta de expresar o amor cara a unha persoa concreta, como se percibe claramente o o meu libro "Vencida por Setiembre", iso suxíreme estender ese amor cara aos demais seres ou cousas, que é o caso de "Como cinza". Neste libro pódese ver a miña gran preocupación por un mundo deshumanizado e inxusto: as guerras, a pobreza, a destrución do Medio Ambiente e un longo etcétera de cousas coas que de ningunha maneira podo estar conforme. É unha poesía xurdida dun interior vital que obriga a transcender o meu "eu" uníndome con todos os que sofren nese mundo hostil que os marxina. Coincido con Pascual García, do xornal A Verdade (Murcia), cando na súa crítica sobre "Como cinza", di: "A Pepa Neto desbástenlle os mortos do tempo, os mortos da verdade e a mortos da fame da guerra. Hai na poesía fúnebre da escritora galega un humus existencial e unha angustia unamuniana que nos conduce irremediablemente ao sentimento tráxico da vida".
Dalgunha maneira utilizo a poesía para facer denuncia daquilo que creo non debería suceder no noso planeta. No meu libro Antes e despois, o mar está patente, sobre todo na terceira parte e última do libro, a miña oposición ás agresións que por parte do home, ou os seus descoidos, sofren os nosos mares.
É dicir que, en parte, a miña poesía é tamén social e cun lirismo bastante acusado, sen que unha gran parte da obra estea exenta dunha importante relixiosidade.
(Ler máis)
